Ali Cem Doğan

    

Umurbey​

​

​

İzmir’in ilk sanayi bölgelerinden biri olan Umurbey Mahallesi, günümüzde şehir merkezinin çeperinde kalan konumu nedeniyle sermayenin de iştahını kabartıyor. 2016 yılından beri varlığını sürdüren ve mahallenin dinamikleri ile etkileşim halinde olan Darağaç Kolektifi’nin de üretim ve yaşam alanı olan Umurbey, eski adıyla Darağaç, Alsancak Stadyumu ile Halkapınar arasında kalan, geçmişte çevresinde Sümerbank, Şark Sanayi Kumpanyası, Tariş depoları ve Elektrik Fabrikası gibi yapıların bulunduğu endüstriyel bir bölge olarak kullanılan, günümüzde de terk edilmiş fabrikaları, küçük sanayi işletmeleri ve sanatçı atölyelerini barındıran bir yerleşime sahip.

 

Mahallenin çevresinde yükselen binalar ve onların yapay telaşları, henüz Umurbey sokaklarına nüfus etmemiş olsa bile burada yaşayanlar bu değişimin kaçınılmaz olduğu görüşünde. Nesillerdir burada yaşayanların hikâyeleri, küçücük dükkânlarının içerisinde umutlarını her gün yükselterek direnen ustaları ve varlıklarını yaşadıkları yere değer katarak sürdürmeye çalışan sanatçıları ile Umurbey, onu anlamaya çalışanlar için sahip olduklarını sunmaya çekinmeyen bir mahalle. 

 

Umurbeyliler burayı hâlâ Darağaç mahallesi olarak biliyor, tanımlıyor. Bu ismin olumsuz çağrışımları, mahallelinin hayata alaycı bakışı sayesinde melankolik bir rüyaya dönüşüyor. Bir gün yıkılıp gideceğine emin oldukları bir mahallede, sanki son günleriymiş gibi yaşayabilmek için var güçleriyle çalışıyorlar.

 

Mahalle kahvesinin duvarında, yolu buralardan geçmiş kişilerin fotoğraflarını ve mahalle hakkında yazdıklarını hâlâ görebiliyorsunuz. Mahallenin belleği, aslında bu karakterlerin hikâyeleriyle oluşuyor. Ben de Darağaç’ın günümüzdeki karakterlerinin portreleri ve sözleriyle, bir anlamda mahalle kahvesinin duvarına yeni fotoğraflar eklemek istedim.